Моќниот прв чекор за да понуди прошка

Побарајте прошка
Гревот може да се случи отворено или во тајност. Но, кога не се исповеда, станува се поголем товар. Нашата совест нè привлекува. Престапот паѓа врз нашите души и умови. Не можеме да спиеме. Имаме мала радост. Ние дури може да се разболиме од немилосрдниот притисок.

Преживеан и автор на холокаустот Симон Визентал во својата книга „Сончогледот: за можностите и границите на прошка“ ја раскажува својата приказна за тоа дека бил во нацистички логор. Во еден момент, тој бил отстранет од деталите за работата и однесен покрај креветот на умирачки член на СС.

Офицерот извршил ужасни злосторства, вклучувајќи убиство на семејство со мало дете. Сега на смртна постела, нацистичкиот офицер бил измачуван од неговите злосторства и сакал да признае и, ако е можно, да добие прошка од Евреин. Визентал ја напушти просторијата во тишина. Тој не понуди прошка. Години подоцна, тој се прашуваше дали ја направил вистинската работа.

Не треба да сме извршиле злосторства против човештвото за да почувствуваме потреба да признаеме и да ни биде простено. Многумина од нас се повеќе како Визентал, прашувајќи се дали треба да задржиме прошка. Сите во животот имаме нешто што ја нарушува нашата совест.

Патот до понуда за прошка започнува со исповед: откривање на болката на која сме се стегнале и бараме помирување. Исповедта може да биде тешко на многумина. Дури и кралот Давид, човек со Божјо срце, не беше ослободен од оваа борба. Но, штом сте подготвени да признаете, да се молите и да побарате прошка од Бога. Разговарајте со вашиот пастор или свештеник или доверлив пријател, можеби дури и со личноста за која имате немилост.

Простувањето не значи дека треба да дозволите луѓето лошо да се однесуваат кон вас. Едноставно значи да се ослободи горчина или лутина поради повредата што ве предизвика некој друг.

Псалмистот напишал: „Кога молчев, коските ми се трошеа на стенкањето цел ден“. Агонијата на незбунет грев ги потроши неговиот ум, тело и дух. Простувањето било единственото нешто што можело да донесе исцелување и да и ја врати радоста. Без признание нема прошка.

Зошто е толку тешко да се прости? Гордоста честопати се спречува. Ние сакаме да останеме под контрола и да не покажуваме знаци на ранливост и слабост.

Да се ​​каже „извини“ не се практикувало секогаш кога пораснале. Ниту еден од нив не рече „Простувам“. Си ги зеде лигите и продолжи понатаму. Дури и денес, изразувањето на нашите најдлабоки човечки неуспеси и простувањето на неуспесите на другите не е културна норма.

Но, сè додека не ги исповедаме нашите неуспеси и не ги отвориме срцето на прошка, се лишуваме од полнотата на Божјата благодат.