Дали доаѓањето на Господ е неминовно? Отец Аморт одговара

Писмото јасно ни зборува за првото историско доаѓање на Исус, кога тој е воплотуван во матката на Дева Марија од Светиот Дух; тој поучуваше, умре за нас, воскресна од мртвите и конечно се вознесе на Небото. Писмото КП исто така зборува за второто доаѓање на Исус, кога ќе се врати во слава, за конечна пресуда. Тој не зборува со нас во средно време, дури и ако Господ нè увери дека секогаш ќе остане со нас.

Меѓу ватиканските документи сакам да ве потсетам на важното резиме содржано во н. 4 од „Деи Вербум“. Можеме да го изразиме во некои концепти: Бог ни зборуваше прво преку пророците (Стариот завет), потоа преку Синот (Новиот завет) и ни го испрати Светиот Дух, кој го комплетира истражувањето. „Ниту една друга јавна анкета не се очекува пред славната манифестација на нашиот Господ Исус Христос“.

Во овој момент мора да признаеме дека, во врска со второто Христово доаѓање, Бог не ни ги откри времињата, туку ги резервираше за себе. И, мора да признаеме дека, и во Евангелијата и во Апокалипсата, користениот јазик мора да се толкува врз основа на тој книжевен жанр што е прецизно наречен „апокалиптик“ (тоа е, исто така, дава и за непосредни факти кои историски ќе се појават дури и во илјадници години, затоа што гледа присутен во духот —ndr—). И, ако Свети Петар експлицитно ни каже дека за Господ „еден ден е како илјада години“ (2Пт.3,8), не можеме да заклучиме ништо за времињата.

Исто така, точно е дека практичните цели на користениот јазик се јасни: потребата од претпазливост, секогаш да бидеме подготвени; итноста на конверзија и самоуверено очекување. Да се ​​потенцира од една страна потребата да се биде „секогаш подготвен“, а од друга страна доверливоста на моментот на Парусија (т.е. на второто Христово доаѓање), во евангелијата (Пс. 24,3) наоѓаме заедно два факти: заедно (уништување на Ерусалим) и една од непозната зрелост (крајот на светот). Откривам дека дури и во нашиот индивидуален живот има нешто слично ако мислиме на два факти: нашата лична смрт и Парусија.

Затоа, ние сме внимателни кога слушаме приватни пораки или посебни толкувања кои ни се однесуваат. Господ никогаш не зборува да нè исплаши, туку да нè повика назад. И тој никогаш не зборува за да ги задоволи нашите curубопитства, туку да нè турка кон промена на животот. Ние, мажите, наместо тоа, имаме жед за curубопитност отколку за конверзија. Поради оваа причина, ние сме воодушевувачки, бараме непосредни иновации, како што веќе направија Солунците (1 поглавја 5; 2 в. 3) во времето на Свети Павле.
„Еве, јас порано - Мараната (т.е. ајде Господи Исус)“ со тоа завршува Апокалипсата, сумирајќи го ставот што мора да го има христијанинот. Тоа е став на самоувереност да понуди нечија активност на Бога; и став на постојана подготвеност да го пречекаме Господ, кога и да дојде.
Дон Габриеле Аморт