Те исплашува признанието? Затоа не мора

Нема грев што Господ не може да го прости; исповедта е место на Господовата милост и не стимулира да правиме добро.
Светата тајна на исповед е тешка за секого и кога наоѓаме сила да му ги дадеме нашите срца на Отецот, се чувствуваме поинакви, воскреснати. Не може без ова искуство во христијанскиот живот
затоа што простувањето на сторените гревови не е нешто што човекот може да си го даде себе си. Никој не може да каже: „Ги простувам своите гревови“.

Простувањето е дар, тоа е дар на Светиот Дух, кој нè исполнува со благодат што непрестајно тече од распнатото срце на Христос. Искуство на мир и лично помирување кое, сепак, токму затоа што се живее во Црквата, претпоставува општествена и заедничка вредност. Гревовите на секој од нас се и против браќата, против Црквата. Секое дејство на добро што го правиме генерира добро, исто како што секое дејствие на злото го храни злото. Од оваа причина, од суштинско значење е да побарате прошка и од браќата, а не само од индивидуално.

Во исповед, степенот на прошка создава во нас трошка мир што се протега на нашите браќа, на Црквата, на светот, на луѓето на кои, тешко, можеби никогаш нема да можеме да им се извиниме. Проблемот со приближување кон исповед честопати се должи на потребата да се прибегне кон религиозната контемплација на друг човек. Човек се прашува всушност зошто не може да му се признае директно на Бога, секако дека би било полесно.

Сепак, во таа лична средба со свештеникот на Црквата е изразена желбата на Исус да се сретне со секој лично. Слушањето на Исус кој нè ослободува од нашите грешки, произлегува лековита благодат е
го олеснува товарот на гревот. За време на исповед свештеникот не го претставува само Бог, туку целата заедница, која слуша
го придвижи неговото покајание, што му се приближува, што го теши и го придружува на патот на преобратувањето. Понекогаш, сепак, срамот кога се кажуваат направените гревови е голем. Но, исто така, мора да се каже дека срамот е добар затоа што нè понижува. Не треба да се плашиме
Ние мора да го освоиме. Ние мора да направиме простор за theубовта кон Господ, кој нè бара, за да можеме во неговото простување да се најдеме себеси и него.