Визионерскиот Мирјана зборува за Младинскиот фестивал во Меџугорје

На почетокот сакам да ги поздравам сите со сето срце и да ви кажам колку сум задоволен што сите сме тука да ја пофалиме theубовта кон Бога и Марија. Јас ќе ти кажам што мислам дека е најважно што го ставаш во своето срце и го донесе во своите домови кога ќе се вратиш во своите земји. Сигурно знаете дека насадите во Меџугорје започнаа на 24 јуни 1981 година. Јас дојдов овде во Меџугорје од Сараево да ги поминам летните одмори овде и тој ден на Свети Јован, на 24 јуни, отидов со Иванка малку надвор од селото, затоа што сакавме да бидеме сами и да разговараме за нормалните работи за кои можат да зборуваат две девојчиња од таа возраст. Кога стигнавме под она што сега се нарекува „планина на апетициите“, Иванка ми рече: „Гледај, те молам: Мислам дека Мадона е на ридот!“. Не сакав да гледам, затоа што мислев дека тоа е невозможно: Нашата дама е на небото и се молиме на неа. Не погледнав, ја оставив Иванка на тоа место и се вратив во селото. Но, кога стигнав во првите куќи, чувствував потреба да се вратам внатре и да видам што се случува во Иванка. Ја најдов на истото место што ја погледна на ридот и таа ми рече: „Гледај сега, те молам!“. Сум видел жена во сив фустан и со дете во раце. Сето ова беше многу чудно затоа што никој не се искачи на ридот, особено со дете во рацете. Ги испробавме сите емоции заедно: Не знаев дали сум жив или мртов, јас бев радосен и исплашен и не знаев зошто ми се случило во тој момент. По некое време пристигна Иван, кој мораше да оди таму за да отиде во неговата куќа и кога виде што видовме бега и така и Вика. Затоа и реков на Иванка: „Кој знае што гледаме ... можеби е подобро и ние да се вратиме“. Јас не ја завршив реченицата и таа и јас веќе бевме во селото.

Кога се вратив дома, им кажав на чичковците дека мислев дека сум ја видела дама и мајка ми ми рече: „Земете ја бројаницата и молете се на Бога! Оставете ја Мадона на Небото каде е! “. Само Јаков и Марија рекоа: „Блажена сте што сте ја виделе Госпа, и ние би сакале да ја видиме!“. Цела таа ноќ ја молев Розарија: само преку оваа молитва, всушност, најдов мир и разбрав малку внатре во мене што се случуваше. Следниот ден, 25 јуни, работевме нормално, како и сите други денови и не видов визионер, но кога дојде часот кога го видов Господа претходниот ден, почувствував дека треба да одам на планина. Им кажав на чичковците и тие дојдоа со мене затоа што тие ја чувствуваа одговорноста да видат што се случува со мене. Кога стигнавме под планината, веќе имаше половина од нашето село, всушност со секој од визионерите дошол некој член на семејството да види што се случило со овие деца. Го видовме Госпа на исто место, само таа го немаше Детето во рацете и на овој втор ден, 25 јуни, за прв пат се приближувавме до Мадона и Таа се претстави како кралица на мирот, таа ни рече: „Не смеете плаши се од мене: Јас сум кралица на мирот “. Така започнаа дневните претстави што ги имав со останатите визионери до Божиќ 1982 година. Тој ден Дама ми ја даде десеттата тајна и ми кажа дека веќе нема да имам дневни прилози, но секоја година на 18 март, во текот на живот и ми кажа дека ќе имам и вонредни настапи. Тие започнаа на 2 август 1987 година и сè уште продолжуваат и денес и не знам додека ги немам. Овие настапи се молитва за неверниците. Нашата дама никогаш не вели „неверници“, но секогаш „Оние кои сè уште не ја познавале theубовта кон Бога“, Нејзе и е потребна нашата помош. Кога нашата дама ќе рече „наша“, таа не само што мисли на нас шест гледачи, туку мисли на сите свои деца кои ја чувствуваат како Мајка. Дама вели дека можеме да ги смениме неверниците, но само со нашата молитва и нашиот пример. Таа не бара од нас да проповедаме, таа сака неверници во нашиот живот, во нашите секојдневни животи да ги препознаат Бога и Неговата убов.

Извор: ML информации од Медјугорје