Денешната медитација: Што ќе му вратиме на Господа за сè што тој ни дава?

Кој јазик може правилно да ги потенцира Божјите дарови? Всушност, нивниот број е толку голем што избега од кој било список. Тогаш нивната величина е таква и таква што дури и еден од нив треба да нè стимулира да му благодариме на донаторот бескрајно.
Но, постои услуга што, дури и да сакаме, не можеме на кој било начин да ја поминеме во тишина. Всушност, не може да биде допуштено дека секоја личност, опремена со здрав ум и способна за размислување, не треба да дава никаков збор, дури и далеку под должноста, за божествената божествена придобивка што треба да ја потсетиме.
Бог го создал човекот според неговиот лик и подобие. Го опремени со интелигенција и разум за разлика од сите други живи суштества на земјата. Тоа му даде моќ да ужива во прекрасната убавина на земниот рај. И конечно го направи суверен над сите нешта на светот. По измамата на змијата, падот во грев и преку гревот, смртта и неволјите, тој не го напуштил суштеството на својата судбина. Наместо тоа, тој gave го даде законот да и помогне, ангелите да ги штитат и чуваат и ги испрати пророците да исправат пороци и да поучуваат доблест. Со закани за потиснати казни и искоренета импулсивност на злото. Со своите ветувања тој ја стимулираше алектричноста на доброто. Не ретко тој однапред ја покажа во оваа или таа личност конечната судбина на добриот или лошиот живот. Тој не се интересираше за човекот дури и кога упорно упорно се држеше во својата непослушност. Не, во неговата добрина, Господ не нè напушти ниту поради глупоста и дрскоста што ги покажавме во презирските почести што ни ги понуди и газејќи ја својата hisубов како добродетел. Наместо тоа, тој нè повика од смртта и го врати во новиот живот преку нашиот Господ Исус Христос.
Во овој момент, дури и начинот на кој се оствари користа предизвикува уште поголем восхит: „Иако од божествена природа, тој не ја сметаше својата еднаквост со Бога за jeубоморно богатство, туку се соблече, претпоставувајќи ја состојбата на еден слуга“ (Фил 2, 6-7). Тој исто така ги зеде на себе нашите страдања и ги зеде врз себе нашите маки, за нас тој беше погоден, така што со неговите рани се исцеливме (сп. Ис. 53, 4-5) и повторно нè искупи од проклетството, станувајќи тој самиот заради нас (сп. Гал 3:13), и се сретнал со исклучително безобразна смрт за да нè одведе во славен живот.
Тој не се задоволи со тоа што нè повикува да се вратиме од смрт во живот, туку тој нè натера да учествуваме во неговата божественост и да ни подготвува вечна слава која ја надминува секоја човечка проценка во големина.
Што тогаш можеме да му вратиме на Господа за сè што ни даде? (сп. Пс 115, 12). Тој е толку добар што дури и не бара размена: тој е среќен што го возвраќаме со нашата убов.
Кога ќе помислам на сето ова, останувам како да сум преплашен и ужаснат од страв дека, поради мојата леснотија на умот или грижите за ништо, тоа ќе ме ослаби во Godубовта кон Бога, па дури и ќе стане причина за срам и срамота за Христа.