Медјугорје: визионерот го раскажува визијата за рајот и пеколот

Јанко: Вика, еднаш ми кажа и јас, исто така, го прочитав во тетратката, дека на денот на мртвите 1981 година, на твоите гледачи, Пресвета Богородица го покажа небото; бевте сите таму освен Иван. Вие исто така напишавте дека рајот е „неверојатно убав“, со мноштво мажи и ангели. Кога ја прашавте Дама, зошто ви го покажа тоа, напишете дека таа одговори: „Да ви покажам колку е убаво за сите оние што ќе му останат верни на Бога“. Додадовте и дека Иванка ги видела починатата мајка и друга жена што не ја знаела.
Вика: Во ред. Но, што сакаш со ова?
Јанко: Ништо; ова е добро. Но, накратко е воведувањето во тековната тема. Во меѓувреме, ме интересира да знам дали некогаш признавте некого.
Вика: Не, не. Никој.
Јанко: Во ред, но како вовед во нашето интервју, исто така, би сакал да ве потсетам на ова: четири дена подоцна, напишавте дека, за време на аперацијата, Мадона одеднаш исчезна и пред вас се отвори пеколот. Ги видовте, Јаков и Марија. Вие напишавте дека беше страшно; изгледаше како море на оган; внатре имаше многу луѓе. Сите поцрнети, тие изгледаа како ѓаволи. Велите дека во средина видовте руса жена, со долга коса и рогови, и ѓаволите кои ја нападнаа од сите страни. Беше само ужасно.
Вика: Па, еве го. Јас опишав како можам; но не може да се опише.
Јанко: Дама, дали тогаш ти кажа зошто тоа ти го покажа?
Вика: Да, да; секако! Тој ни го покажа да ни покаже како се тие што паѓаат таму.
Јанко: Дама ти зборуваше добро. Тоа е нешто што и вие и ние често го забораваме.
Вика: Но! Кој секогаш може да размислува за овие работи? Но, не можеме ни да заборавиме на она што сме го виделе.
Јанко: Добро, Вика. Со ова, ние сме на почетокот на она за што би сакал да зборувам со вас. Ве молиме бидете трпеливи.
Вика: Што ќе има сега, Боже мој!
Јанко: Секогаш станува збор за визија за рајот и пеколот.
Вика: Каква визија?
Јанко: Околу тоа време кога Пресвета Богородица ве донесе вас и Јаков за да ги видите рајот и пеколот.
Вика: Во ред, но веќе ви кажав за ова.
Јанко: Вистина е; Само што ја избришав од лентата. Па кажи ми нешто сега.
Вика: Детално или накратко?
Јанко: Во што повеќе детали.
Вика: Во ред. Тоа се случило петнаесетина дена по визијата за рајот, за што само што зборувавме; Не се сеќавам точно. Јаков и јас отидов во Цитлук поради некоја причина. Се вративме околу три часот попладне; застанавме малку сами [во куќата на Вика] и потоа отидовме во куќата на Јаков. Сакав да му го дадам на неговата мајка.
Јанко: Па што?
Вика: Нејзината мајка излегла некаде. Веднаш пред нас се појави Мадона; тој не поздрави велејќи дека „Пофален биде Исус Христос“ и рече дека ќе нè однесе на небото.
Јанко: А ти?
Вика: Се исплашивме. Јаков почна да плаче и плаче. Тој рече дека не сака да оди затоа што неговата мајка го има само него; па отидов таму сам.
Јанко: И Мадона?
Вика: Тој не кажа ништо. Додека сè уште бевме на колена, таа нè зеде за рака: мене за десно и тој за лево; таа се стави меѓу нас со лицето свртено кон нас. И веднаш почнавме да се качуваме ...
Јанко: Таму, внатре во куќата?
Вика: Но, инаку каде? Веднаш горе, преку таванот. Но, куќата ја немаше и отидовме ...
Јанко: Каде отиде?
Вика: Што знам? Се чувствував како да одам некаде.
Јанко: Дали се плашевте?
Вика: Можете да го замислите. Освен што немаше ни време да размислиме. Наскоро пристигнавме во рајот.
Јанко: Дали тогаш ја видовте земјата?
Вика: Но, каква земја! Ние не сме го виделе од кога започнавме да се качуваме.
Јанко: А, кој ти рече дека тоа е рајот?
Вика: Па, Мадона; кој друг би можел да ни каже?
Јанко: Па, Вика. Ми кажа дека Дама had го имаше лицето свртено кон тебе, додека таа ве однесе таму до небото. И потоа?
Вика: Додека ни ги покажа небото и пеколот, погледна каде гледавме. Како можел да стори поинаку?
Јанко: Во ред. Сега кажи ми нешто за овој рај.
Вика: Но, што можам да кажам! На ова веќе сте прочитале и слушале. Можете да го замислите подобро од мене. Еднаш после, читајќи ја Светото Писмо случајно, прочитав во Свети Павле дека такво нешто човечкото око не го видело, ниту увото го слушнало. Еве, Свети Павле ни кажа сè.
Јанко: Вика, но сакам малку да ми го опишеш. Зошто друго ти ја покажа дамата?
Вика: Знаев дека нема да ме оставиш лесно! Па, еве го. Пред малку, зборувајќи за ова, рековме дека не може да се опише. Тоа е нешто прекрасно и неописливо. Сè е полно со прекрасна светлина ... од луѓе ... со цвеќиња ... од ангели ... Сè е полно со неискажлива радост. Со еден збор, толку е убаво што срцето застанува кога ќе го погледнете.
Јанко: Ах, така! Рековте нешто. Сега кажи ми: колку изгледа тоа големо?
Вика: Дали навистина сакаш да ти кажам? Како можам да ти кажам?
Јанко: Па, како што знаете. На пример: дали има ограничувања? како се и така натаму.
Вика: Границите? Тие се таму и не се таму. Изгледа кога одите на плажа; сигурно сте биле таму Без оглед на кој начин да се свртите, нема ограничувања. Некако е така ...
Јанко: Па, Вика. Навистина ми е здодевно, но би сакал да продолжам. Можеме да го сториме тоа?
Вика: Ајде да одиме напред, бидејќи започнавме.
Јанко: Во ред. Некој ми рече еднаш, отфрлајќи го тоа, дека зборувајќи малку за рајот, ти рече дека има и врата. Што би рекле за ова сега?
Вика: Па, истото што го кажав и тогаш. Таму, каде бевме со Мадона, има како тунел, нешто како врата, а до него е човек. Дама ни рече дека никој не може да влезе. Исто така, ти треба пасус ... Секој исполнува пасус за да премине.
Јанко: Океј, Вика; навистина си силен! Јасно е дека Пресвета Богородица не можеше да ве натера да гледате небото на поинаков начин од она што можете подобро да го разберете. Наместо тоа, тогаш тој ви покажа нешто друго?
Вика: Па, ти го кажав и јас. Исто така, ни покажа чисти и пекол.
Јанко: Пред чистилиштето или пред пеколот?
Вика: Прво на чистилиштето.
Јанко: Затоа, кажи ми нешто за чистилиштето.
Вика: Накратко, така е. Чистилиштето е мрачен, мрачен простор помеѓу рајот и пеколот. Полн со нешто како пепел ... Исто така, изгледа страшно.
Јанко: А, кој ти рече дека е чистилиште?
Вика: Мадона! Кој друг би можел да ни каже?
Јанко: Дали тој ти кажа за тоа?
Вика: Тој ни кажа работи што требаше да ги знаеме веќе.
Јанко: Што, на пример?
Вика: Па, ова е местото каде што се прочистуваат душите, толку многу мора да се молат и така натаму.
Јанко: Дали сте виделе некој во чистилиште?
Вика: Не, никој. Ниту сме чуле нешто што доаѓа од тоа.
Јанко: Значи, изгледа како голем гроб!
Вика: Нешто такво. Грда и тоа е тоа.
Јанко: Тогаш, дали дама ве однесе во пекол?
Вика: Да, да. Ова веќе ви го кажав.
Јанко: Дали сакате да ми го опишете малку?
Вика: Еве, пред малку во нашиот дијалог веќе го опишавме. Оган ... ѓаволи ... грди луѓе! Сите со рогови и опашки. Сите изгледаат како ѓаволи. Тие страдаат ... Бог само нè чува.
Јанко: Дали случајно препознавте некој таму?
Вика: Не, никој. Освен што повторно ја видов таа русокоса и роговидна жена. Таа страда среде тој оган; и ѓаволите околу неа. Ужасно и тоа е тоа.
Јанко: Па, Вика; ние веќе се истегнавме малку.
Вика: Што можам да направам за тоа? Никогаш не е доволно за вас!
Јанко: Па, ајде да продолжиме понатаму. Откако го видовте сето ова, што се случи?
Вика: Ние сме повторно на земјата. Инаку каде би поминале?
Јанко: И на кој начин?
Вика: Исто како што заминавме.
Јанко: Дали Вашата дама ве држеше за рака и потоа ве потпре пред куќата?
Вика: Воопшто не! Тој не остави внатре во куќата, каде нè однесе!
Јанко: Внатре во чија куќа?
Вика: Па, ти реков: за малиот Јаков.
Јанко: Директно одозгора?
Вика: Директно долу во кујната на малиот Јаков.
Јанко: Дали некој те видел кога те собориле?
Вика: Не, никој. Мајката на Јаков беше надвор; го бараше. [Забележете дека мајката на Јаков тврди дека прво го барала дома и не го пронашла].
Јанко: И Мадона?
Вика: Дама нè симна, нè поздрави и замина.
Јанко: А ти?
Вика: Што можеме да сториме? Полека се обидовме да се смириме… Се смиривме рано. Јаков беше малку отечен и изгледаше уморен, но наскоро и се расчисти.
Јанко: А ти?
Вика: Не се видов, но брзо се вратив во себе.
Јанко: Кој те видов прво?
Вика: Мајка на Јаков.
Јанко: И што ти кажа?
Вика: Тој нè праша каде се криеме затоа што таа нè бараше. И почна да плаче кога го виде изгледот на Јаков. Тогаш некако се смиривме, таа и нас.
Јанко: her кажа ли нешто?
Вика: Секако! Тогаш дојдоа дел од соседството и им кажавме и за тоа.
Јанко: Дали ти веруваа?
Вика: Да, тие веруваа во тоа! Сè уште можевме да видиме дека сме искусиле нешто; нешто необично.
Јанко: Затоа, нашата дама не ви забрани да го кажете тоа.
Вика: Тој не го забрани; навистина, тој ни рече да го кажеме. Инаку зошто тој ќе ни го покаже?
Јанко: Па, Вика. Кажи ми колку траеше сето тоа.
Вика: Околу дваесет минути; барем ми се чини така.
Јанко: Вика, благодарам. Вие сте биле навистина трпеливи.
Вика: Отсекогаш сум бил со вас!
Јанко: Благодарам и за тоа.