Медјугорје: Вика детално ни кажува што се случило на 25 јуни 1981 година

Јанко: Вика, затоа се појави во четврток, 25 јуни 1981 година. Секој си ја продолжи својата работа. Дали веќе сте заборавиле што се случило ноќта пред тоа?
Вика: Воопшто не! Само за тоа сонувавме и разговаравме!
Јанко: Дали се согласи да фрлиш сè? Или друго?
Вика: Чудно е; не беше можно да се пушти. Ние тројца
Јанко: Кој си тројца?
Вика: Иванка, Мирјана и јас се согласивме да се вратиме таму каде што ја видовме претходниот ден, во приближно исто време, мислејќи: „Ако е Богородица, можеби ќе дојде повторно“.
Јанко: И дали си нема?
Вика: Јасно е; околу исто време. Слеговме по нечистотискиот пат и погледнавме до местото на првиот изглед.
Јанко: И, дали видовте нешто?
Вика: Но, како не! Одеднаш се појави блескаво невреме и се појави Мадона.
Јанко: Со бебето?
Вика: Не, не. Овој пат немаше бебе.
Јанко: И каде точно се појави Дама?
Вика: На истото место на првиот ден.
Јанко: Се сеќавате ли кој прв го виде, во ова привидение?
Вика: Иванка повторно.
Јанко: Сигурен си?
Вика: Секако. После тоа и јас и Мирјана исто така ја видовме.
Јанко: И овој пат се качивте кон неа?
Вика: Чекај. Пред да започнам, им кажав на Марија и малиот Јаков дека ќе ги повикам ако видиме нешто.
Јанко: Дали го стори тоа?
Вика: Да. Кога ја видовме тројцата, им реков на Иванка и Мирјана да почекаат, додека не ги повикам тие двајца. Им се јавив и веднаш трчаа по мене.
Јанко: И тогаш што?
Вика: Кога сите се собравме, Богородица нè повика со гестот на својата рака. И трчавме. Марија и Јаков не ја видоа веднаш, но и тие истрчаа.
Јанко: Со кој пат?
Вика: Без пат! Воопшто нема. Трчавме директно нагоре; директно низ тие трнливи грмушки.
Јанко: Дали ти беше можно?
Вика: Трчавме како нешто да не води. Немаше грмушки за нас; ништо Како сè да е изработено од гумена сунѓерска камена, од нешто што не може да се опише. Никој не можеше да не следи.
Јанко: Додека бевте, ја видовте Мадона?
Вика: Како не! Инаку, како би знаеле каде да бегаме? Само Марија и Јаков не го видоа тоа сè додека не станаа горе.
Јанко: Па и тие го видоа тоа?
Вика: Да. Прво малку збунувачки, но потоа сè појасно.
Јанко: Во ред. Се сеќавате кој прв дојде таму?
Вика: Иванка и јас дојдовме први. Во пракса, скоро сите заедно.
Јанко: Вика, велите дека бегате толку лесно, но еднаш ми кажавте дека Мирјана и Иванка тогаш биле скоро изминати.
Вика: Да, за момент. Но, во еден момент сè помина.
Јанко: Што направивте кога станавте таму?
Вика: Не можам да ти го објаснам. Бевме збунети. Се плашевме и. Не беше лесно да се биде пред Мадона! Со сето ова, паднавме на колена и почнавме да кажуваме некои молитви.
Јанко: Се сеќаваш на какви молитви си рече?
Вика: Не се сеќавам. Но, сигурно Татко наш, Аве Марија и Глорија. Ние дури и не знаевме други молитви.
Јанко: Еднаш ми кажа дека малиот Јаков падна среде грмушка од трн.
Вика: Да, да. Со целата таа емоција опадна. Мислев: ах, мојот малце Јаков, нема да излезеш овде жив!
Јанко: Наместо тоа, тој излезе жив, како што знаеме.
Вика: Секако дека излезе! Навистина, доволно брзо. И кога се чувствуваше слободен од трње, тој постојано повторуваше: „Сега немаше да умрам да умрам, бидејќи ја видов Мадона“. Мислеше дека нема гребнатини, иако паднал во грмушка.
Јанко: Како дојде?
Вика: Јас навистина не знам. Не знаев тогаш како да го објаснам тоа; но сега разбрав дека Богородица го заштити. И кој друг?
Јанко: Како ви изгледаше Мадона во тоа време?
Вика: Дали сакате да знаете како била облечена?
Јанко: Не, не ова. Мислам на неговото расположение, неговиот став кон вас.
Вика: Беше прекрасно! Насмеана и радосна. Но, ова не може да се опише.
Јанко: Дали тој ти кажа нешто? Јас се повикувам на овој втор ден.
Вика: Да. Тој се молеше со нас.
Јанко: Дали нешто прашавте?
Вика: Јас не. Иванка наместо да; праша за неговата мајка. Овој неодамна почина ненадејно во болницата.
Јанко: Јас сум многу заинтересиран. Што те праша?
Вика: Тој го праша како работи неговата мајка.
Јанко: И дали нашата дама ти кажа нешто?
Вика: Се разбира, секако. Тој told рекол дека нејзината мајка е добра, дека е со неа и дека не мора да се грижи за тоа.
Јанко: Што сакаш да кажеш „со неа“?
Вика: Но, со Мадона! Ако не, со кого?
Јанко: Дали сте слушнале кога Иванка го праша ова?
Вика: Како не? Сите слушнавме.
Јанко: И го слушнавте ли тоа што одговорила Дама?
Вика: Сите го слушнавме и ова, освен Марија и Јаков.
Јанко: А, како не слушнаа?
Вика: Кој знае? Исто беше така.
Јанко: Дали Марија жали за овој факт?
Вика: Да, сигурно; но што можеше да стори?
Јанко: Океј, Вика. Но, од целиот овој разговор не разбирам што се случи со Иван на Станко тој ден.
Вика: Иван беше со нас и виде сè како нас.
Јанко: А, како беше таму?
Вика: Но, како нас! Тој е срамежлив дечко, но гледаше што направивме, и тој исто така. Кога истрчавме до Подбрдо, тој истрча и тој
Јанко: Па, Вика. Сето ова беше прекрасно!
Вика: Не само волшебно. Тоа е нешто што не може да се опише. Се чини дека веќе не сме на земјата. Бевме рамнодушни кон сè друго: топлината, трнливите грмушки и целата таа збунетост на луѓето. Кога е со нас, сè друго е заборавено.
Јанко: Во ред. Дали некој од вас прашал нешто?
Вика: Јас веќе реков дека Иванка праша за нејзината мајка.
Јанко: Но, дали некој друг побарал нешто друго?
Вика: Мирјана побара да не оставите белег, за луѓето да не разговараат за нас.
Јанко: И Мадона?
Вика: Часовникот на Мирјана се сврте.
Јанко: Добро. Јас не би зборувал за ова, бидејќи не е јасно што се случило за тоа. Дали повеќе сакавте да побарате нешто друго?
Вика: Да. Ја прашавме дали повторно ќе дојде.
Јанко: Што е со тебе?
Вика: Тој кимна со да.
Јанко: Вика, ти рече, и некаде исто така беше напишано, дека ја видела Мадона среде грмушка.
Вика: Точно е; Јас реков така. Знаеш дека сум набрзина. Ја видов низ грмушка и ми се чинеше дека е во средина. Наместо тоа, таа беше меѓу трите грмушки, во мало расчистување. Но, каква потреба има некој да се држи до точно тоа што го реков ... Важно е дали го видов тоа или не.
Јанко: Па, Вика. Слушнав дека по тој повод исто така го попрскавте со света вода.
Вика: Не, не. Ова се случи на третиот ден.
Јанко: Разбирам. Колку долго останавте со Мадона?
Вика: Додека таа не ни рече: „Збогум, мои ангели!“, И таа замина.
Јанко: Добро. Сега кажи ми конечно: кој ја виде Богородица тој ден?
Вика: Ние сте вие.
Јанко: Што си?
Вика: Но, вие сте ние! Јас, Мирјана, Иванка; потоа Иван, Марија и Јаков.
Јанко: Кој Иван?
Вика: Иван син на Станко. Веќе разговаравме малку за ова.
Јанко: Нели, Вика. Но, имаше ли некој друг со вас?
Вика: Бевме најмалку петнаесет луѓе. Навистина повеќе. Таму беа Марио, Иван, Маринко ... Кој може да се сети на сите?
Јанко: Имаше некој постар?
Вика: Имаше Иван Иванковиќ, Мате Сего и други.
Јанко: А, што ти кажаа подоцна?
Вика: Тие рекоа дека нешто навистина се случува таму. Особено кога видоа како трчавме таму. Некои, исто така, го видоа сјајот на светлината кога дојде Мадона.
Јанко: Дали тогаш беа малата Милка и Иван на починатиот Јозо? [присутен на првиот ден].
Вика: Не, тие не беа таму.
Јанко: Како не беа таму?
Вика: Што знам! Мајката на Милка не даде дозвола. Дојде Марија (неговата сестра); Милка беше добра за нејзината мајка. Наместо тоа, овој Иван, кој е малку постар од нас [тој е роден во 1960 година], не сакаше да има никаква врска со нас браздите. И така тие не дојдоа.
Јанко: Добро. Кога си се вратил дома?
Вика: Кој пред кој после.
Јанко: Вашиот Маринко ми рече дека Иванка плачеше горко на патот назад.
Вика: Да, точно е. Повеќето од нас плачеа, особено неа. Како да не плачеш?
Јанко: Зошто особено?
Вика: Но, веќе ти реков дека Богородица и зборуваше за нејзината мајка. И знаете како е: мама е мајка.
Јанко: Во ред. Велите дека нашата дама ја уверила дека нејзината мајка е со неа и дека е пријатна.
Вика: Вистина е. Но, кој не ја сака нивната мајка?