Папата Фрањо на празникот на презентацијата: учи од трпеливоста на Симеон и Ана

На празникот Воведување Господово, папата Фрањо ги посочи Симеон и Ана како модели на „трпеливост на срцето“ што може да ја одржува надежта жива во тешките моменти.

„Симеон и Ана ја негуваат надежта објавена од пророците, дури и ако таа бавно се остварува и тивко расте меѓу неверствата и урнатините на нашиот свет. Тие не се жалеа колку нештата се погрешни, туку трпеливо ја бараа светлината што свети во темнината на историјата“, рече папата Фрањо во својата проповед на 2 февруари.

„Браќа и сестри, да размислуваме за трпението Божјо и да бараме трпение со доверба на Симеон, а исто така и на Ана. На овој начин и нашите очи можат да ја видат светлината на спасението и да ја донесат на целиот свет“, рече Папата во базиликата Свети Петар.

Папата Фрањо приреди миса на 2 февруари по повод Светскиот ден на посветениот живот, кој секоја година се слави веќе 25 години на празникот Воведение Господово.

Мисата за празникот Воведение Господово, наречена уште и свеќници, започна со благослов на свеќи и поворка во затемнетата базилика Свети Петар.

Олтарот на катедрата беше осветлен со десетици запалени свеќи, а осветените мажи и жени присутни во собранието држеа и мали свеќички.

За свеќите, католиците често носат свеќи во црквата за да бидат благословени. Тие потоа можат да ги запалат овие свеќи дома за време на молитвата или во тешки времиња како симбол на Исус Христос, светлината на светот.

Во својата проповед, папата Фрањо рече дека трпението не е „знак на слабост, туку сила на духот што ни овозможува да го „носиме товарот“... на личните и проблемите во заедницата, да ги прифатиме другите како различни од нас, да истрај во добрината кога сè изгледа изгубено, и продолжи да напредуваш, дури и ако ги обзема здодевноста и мрзливоста“.

„Да го погледнеме подетално трпението на Симеоне. Цел живот чекаше, вежбајќи го трпението на срцето“, рече тој.

„Во својата молитва, Симеон научил дека Бог не доаѓа во извонредни настани, туку работи во средината на очигледната монотонија на нашиот секојдневен живот, во често монотониот ритам на нашите активности, во малите нешта кои, работејќи со упорност и понизност, постигнуваме во нашите напори да ја вршиме неговата волја. Трпеливо истраен, Симеон не се заморуваше како што минуваше времето. Тој сега беше стар човек, но пламенот сè уште силно гореше во неговото срце“.

Папата рече дека постојат „вистински предизвици“ во посветениот живот кои бараат „трпеливост и храброст да се продолжи да напредува... и да се одговори на поттикнувањата на Светиот Дух“.

„Имаше време кога одговоривме на повикот Господов и со ентузијазам и великодушност му ги понудивме нашите животи. По патот, заедно со утехата, го имавме нашиот дел од разочарувања и фрустрации“, рече тој.

„Во нашите животи како посветени мажи и жени, може да се случи надежта полека да згасне поради неисполнетите очекувања. Мораме да бидеме трпеливи со себе и да чекаме со надеж за Божјите времиња и места, зашто Тој секогаш останува верен на Неговите ветувања“.

Папата истакна дека животот во заедницата бара и „заемно трпение“ пред слабостите и недостатоците на браќата и сестрите.

Тој рече: „Да имаме на ум дека Господ не нè повикува да бидеме солисти ... туку да бидеме дел од хор што понекогаш може да пропушти една или две ноти, но мора секогаш да се труди да пее во дует“.

Папата Фрањо рече дека трпението на Симеон се родило од молитвата и историјата на еврејскиот народ, кој отсекогаш го гледал Господ како „милостив и љубезен Бог, бавен на гнев и богат со непоколеблива љубов и верност“.

Тој додаде дека трпението на Симеон го отсликува и Божјото трпение.

„Повеќе од кој било друг, Месијата, Исус, кој Симеон го држеше во своите раце, ни ја покажува трпеливоста на Бога, милосрдниот Татко кој продолжува да нѐ повикува до нашиот последен час“, рече тој.

„Бог, кој не бара совршенство, туку искрен ентузијазам, кој отвора нови можности кога сè изгледа изгубено, кој сака да отвори процеп во нашите закоравени срца, кој дозволува доброто семе да расте без да го искорне плевелот“.

„Ова е причината за нашата надеж: дека Бог никогаш нема да се измори да не чека... Кога ќе се свртиме, тој доаѓа да не бара; кога паѓаме, тој нè крева; кога ќе се вратиме кај него откако сме го изгубиле патот, тој не чека со раширени раце. Неговата љубов не се мери во вагата на нашите човечки пресметки, но ни дава безрезервно храброст да почнеме од почеток“, рече папата Фрањо.