Размислете денес за тоа колку сте храбри да побарате прошка од Бога

Кога Исус ја виде нивната вера, тој му рече на паралитичарот: „Храбро, сине, гревовите ти се простени“. Матеј 9: 2б

Оваа приказна завршува со тоа што Исус го лекувал паралитичарот и му рекол да „стани, земи носилка и си оди дома“. Човекот го прави токму тоа и толпата е воодушевена.

Тука се случуваат две чуда. Едниот е физички, а другиот е духовен. Духовната е дека гревовите на овој човек се простени. Физичкото е заздравување на неговата парализа.

Кое од овие чуда е најважно? Кој мислите дека човекот најмногу сакаше?

Тешко е да се одговори на второто прашање затоа што не ги знаеме мислите на човекот, но првото е лесно. Духовното исцелување, простувањето на нечии гревови, е далеку најважно од овие две чуда. Тоа е најзначајно затоа што има вечни последици по неговата душа.

За повеќето од нас, лесно е да му се молиме на Бог за работи како физичко заздравување или слично. Можеби ни е лесно да го прашаме Бога за благослови и благослови. Но, колку е лесно да бараме прошка? Ова може за многумина да биде потешко, затоа што бара првично смирување од наша страна. Прво, мора да сфатиме дека сме грешници кои имаат потреба од прошка.

Признавањето на нашата потреба за прошка бара храброст, но оваа храброст е голема доблест и открива голема јачина на карактер од наша страна. Доаѓањето до Исус да ја побара својата милост и прошка во нашиот живот е најважната молитва што можеме да ја молиме и темел на сите останати молитви.

Размислете денес за тоа колку храбар го барате прошка од Бог и колку смирено сте спремни да го признаете вашиот грев. Ваквиот чин на смирение важи за една од најважните работи што можете да го направите.

Господи, дај ми храброст. Дајте ми храброст, особено, да се смирам пред вас и да го признаам целиот мој грев. Во ова смирено признание, помогни ми да го барам и твоето секојдневно прошка во мојот живот. Исус, јас верувам во тебе.