Вика од Медјугорје: Пресвета Богородица се појави во ректорот на Црквата

Јанко: Вика, ако се сеќаваш, веќе разговаравме за два-три пати во кои Мадона се појави во ректоратот.
Вика: Да, разговаравме за тоа.
Јанко: Не се согласивме навистина. Дали сега сакаме да разјасниме сè?
Вика: Да, ако можеме.
Јанко: Добро. Прво на сите, обидете се да се сетите на ова: вие знаете подобро од мене дека на почетокот ви создадоа тешкотии, не ви дозволија да одите во Подбрдо за да се сретнете со Богородица.
Вика: Знам подобро од тебе.
Јанко: Добро. Би сакал да го запомниш тој ден кога полицијата, по првите пријави, непосредно пред времето на привидот, дојде полицијата да те бара. Марија ми рече дека ја предупредила една од нејзините сестри, која потоа ги предупредила и сите вас, велејќи ви да се скриете некаде.
Вика: Се сеќавам; се собравме набрзина и избегавме од земјата.
Јанко: Зошто бегаше? Можеби тие не би ти направиле ништо.
Вика: Знаеш, драг татко, што велат: кој еднаш изгоре ... Се плашевме и побегнавме.
Јанко: Каде отиде?
Вика: Не знаевме каде да се засолниме. Отидовме во црквата да се скриеме. Стигнавме таму низ нивите и лозјата, за да не видиме. Дојдовме во црквата, но таа беше затворена.
Јанко: Па што?
Вика: Мислевме: Боже мој, каде да одам? За среќа, имаше еден фраер во црквата; тој се молеше. Подоцна ни рече дека во црквата слушнал глас кој му рекол: Одете и спасете ги момчињата! Ја отвори вратата и излезе надвор. Веднаш го опколивме како пилиња и го замоливме да се скрие во црквата. (Тоа беше отец Јозо, парохиски свештеник, кој дотогаш беше против тоа. Од тоа време тој стана поволен).
Јанко: Што е со него?
Вика: Тој брзо нè однесе во ректоратот. Тој нè натера да влеземе во една мала просторија, онаа на Фра Веселко, нè заклучи и излезе надвор.
Јанко: А ти?
Вика: Се собравме малку. Тогаш тој свештеник се врати кај нас со две монахињи. Тие нè тешеа со тоа што ни рекоа да не се плашиме.
Јанко: Па?
Вика: Почнавме да се молиме; неколку моменти подоцна Богородица дојде меѓу нас. Таа беше многу среќна. Тој се молеше и пееше со нас; ни рече да не се плашиме од ништо и дека ќе се спротивставиме на сè. Таа не поздрави и си замина.
Јанко: Дали се чувствуваше подобро?
Вика: Дефинитивно подобро. Ние сè уште бевме загрижени; ако не пронајдат, што би ни направиле?
Јанко: Па ти се појави ли Богородица?
Вика: Јас веќе ти реков.
Јанко: А народот, сиромав, што правеа?
Вика: Што можеше да стори? Луѓето исто така се молеа. Сите беа загрижени; беше речено дека тие нè однеле и не сместиле во затвор. Сè беше речено; знаете какви се луѓето, тие кажуваат сè што им поминува низ главата.
Јанко: Дали Богородица ви се појави и други пати на тоа место?
Вика: Да, неколку пати.
Јанко: Кога се врати дома?
Вика: Кога се стемни, околу 22 часот.
Јанко: Дали се сретнавте со некој на улица? Луѓе или полиција.
Вика: Ништо. Не се вративме по пат, туку по село.
Јанко: Кога си се вратил дома, што ти рекоа родителите?
Вика: Знаете како е; тие беа загрижени. Тогаш раскажавме сè.
Јанко: Добро. Како, еднаш тврдоглаво изјавивте дека Богородица никогаш не се појавила таму во ректоратот и дека никогаш нема да се појави таму?
Вика: Така сум јас: Размислувам за една работа и заборавам на останатото. Богородица еднаш ни рече дека никогаш нема да се појави во одредена просторија. Еднаш почнавме да се молиме токму таму, во надеж дека ќе дојде. Наместо тоа, ништо. Се молевме, се молевме и таа не дојде. Повторно почнавме да се молиме, и ништо. [Шпионските микрофони беа скриени во таа просторија]. Така?
Вика: Значи, отидовме во собата каде што се појавува сега. Почнавме да се молиме ...
Јанко: А, Мадона не дојде?
Вика: Чекај малку. Таа дојде веднаш, штом почнавме да се молиме.
Јанко: Дали ти кажа нешто?
Вика: Таа ни рече зошто не дошла во таа соба и дека никогаш нема да дојде таму.
Јанко: Дали ја прашавте зошто?
Вика: Секако дека го прашавме!
Јанко: Што е со тебе?
Вика: Тој ни ги кажа своите причини. Што друго требаше да направи?
Јанко: Можеме ли да ги знаеме овие причини?
Вика: Ги познаваш; Ти кажав. Па да го оставиме на мира.
Јанко: Добро. Важно е да се разбереме. Значи, можеме да заклучиме дека Богородица исто така се појави во ректоратот.
Вика: Да, ти реков, дури и да не е тоа сè. На почетокот на 1982 година таа се појави во ректоратот многу пати пред да се пресели во црквата. Понекогаш, во тој период, таа исто така се појавуваше во трпезаријата.
Јанко: Зошто точно во трпезаријата?
Вика: Еве. Еднаш, во тој период, еден од уредниците на ГИас Кончила беше со нас. [„La Voce del Concilio“, кој се печати во Загреб, е најраспространетиот католички весник во Југославија]. Таму разговаравме со него. Во времето на привидот тој нè замоли да застанеме таму за да се молиме.
Јанко: А ти?
Вика: Почнавме да се молиме и дојде Богородица.
Јанко: Што направи тогаш?
Вика: Како и обично. Се молевме, пеевме, ја прашувавме за некои работи.
Јанко: И што правеше уредничкиот репортер?
Вика: Не знам; Верувам дека се молеше.
Јанко: Дали заврши вака?
Вика: Да, за таа вечер. Но, истото се повторуваше уште три вечери.
Јанко: Дали Богородица секогаш доаѓаше?
Вика: Секоја вечер. Тој уредник еднаш нè тестираше.
Јанко: За што се работеше, ако не е тајна? Без тајни. Тој ни рече да се обидеме ако ја видиме Богородица со затворени очи.
Јанко: А ти?
Вика: Пробав затоа што ме интересираше и јас да знам. Тоа беше истата работа: ја видов Мадона сеедно.
Јанко: Драго ми е што се сетивте на ова. Навистина сакав да те прашам.
Вика: И јас вредам нешто ...
Јанко: Благодарам. Знаете многу работи. Значи, и ние тоа го разјаснивме.