Свети Јован Павле II ни објаснува како да ги отвориме нашите срца за Христа
Денес ќе ви ја раскажеме приказната за Свети Јован Павле II, одличен пример за вера и милосрдие. Карол Јозеф Војтила е роден во Вадовице, Полска, на 18 мај 1920 година. Тој е трето дете на Карол Војтила постар, армиски подофицер и Емилија Качоровска, двете многу религиозни.
Се вели дека денот на неговото раѓање, битие Мај, верниците пееја песни во чест на Марија за Маријанскиот месец. Мајка му праша што е новороденчето се приближи до прозорецот за да може да ги слушне тие песни за небесната Мадона меѓу првите работи што ги слушна.
Животот на Јован Павле II
Мајката на Карол умрела кога тој бил штотуку 8 години а само неколку години подоцна го загуби и својот постар брат, Едмунд поради шарлах. Во 1938 Карол се запишала на Јагелонскиот универзитет во Краков. Набргу потоа, во 1941 , исто така и на таткото починал а тој остана сам на светот на само 21 година.
Во средината на Втора светска војнаа додека работел во каменоломите го почувствувал повикот на свештенството. Тој присуствуваше на тајната семинарија и ја задржа својата страст за театарот.
Il Ноември 1 1946 fu ракоположен за свештеник и ги продлабочил своите теолошки студии во Рим, каде што напишал докторска теза која ја истакнува личната природа на средбата на човекот со Бога. 1958, на 38 години станал помошен епископ на Краков, а во 1964 година архиепископ. Три години подоцна тој беше номиниран кардинал.
Тој учествуваше во две конклави од 1978 година и е избран за втор Папата на 16 октомври. Неговиот понтификат беше иновативен и извади огромна сила. Веќе во неговиот прв говор за време на миса неговата енергија можеше да се почувствува во воздухот и тоа беше нешто многу привлечно.
Фразата која отсекогаш го одликувала го охрабрувала мажите да не се плашиме и да му ги отвораме вратите на Христа, бидејќи само Тој знае што има во секој од нас. Неговата покана до човекот е да откријте го татковството Божјо и под мајчинската љубов на Марија целосно да се доверите себеси.
Од неговата прва средба со толпата во Рим, тој импресионираше и се вклучи со неговите извонредни човечки квалитети. За време на неговиот понтификат, тој направи повеќе апостолски патувања од кој било друг папа, завршувајќи 104 патувања и 148 пастирски посети на Италија.
Тој страдаше од разни болести, вклучувајќи бениген тумор на дебелото црево, дислоцирано рамо, скршена бедрена коска и конечно Паркинсонова болест која се влошувала со текот на времето. Тој умре на 2 година, во сабота, на Богородица, во 2005 часот. На неговиот погреб, толпата на плоштадот Свети Петар го бодреше „Санто Субито“. Беше прогласен за блажен во 21.37 година и канонизиран на 27 април 201 година4.